پلاسمای غنی‌شده با پلاکت (Platelet-Rich Plasma) که بیشتر با نام اختصاری پی‌آر‌پی (PRP) شناخته می‌شود، پلاسمای خونی است که از سایر بخش‌های آن جدا شده و غنی از پلاکت است و درمان دستگاه عضلانی اسکلتی با PRP یک روش غیرجراحی جدید است که با بهبود مکانیسم طبیعی ترمیم، باعث کاهش ناراحتی و تسکین درد بیمار در نواحی مختلف بدن می‌شود. اگرچه پلاکت‌ها که در اصل مسئول انعقاد خون هستند ولی به صورت بالقوه تاثیر زیادی بر فرآیند بهبود عضلات، تاندون‌ها و رباط‌های بدن نیز دارند. مطالعات اخیر نشان داده‌است پس از تزریق پلاسما در نواحی تحت درمان، فاکتورهای رشد موجود در پلاکت‌ها، امکان ترمیم بافت و تسریع فرآیند بهبود آسیب‌دیدگی‌ها را فراهم می‌کنند.

تاریخچه استفاده از تزریق پی آر پی در دستگاه اسکلتی عضلانی به سال ۱۹۸۷ میلادی و کاربرد آن در عمل های جراحی مفاصل، استخوان و ارتوپدی بر‌می‌گردد؛ با این حال تمرکز مطالعات بر این موضوع پس از سال ۲۰۰۰ صورت گرفت که نتایج جالب‌توجهی را نیز در پی داشته است.

در پی‌آر‌پی درمانی دستگاه عضلانی اسکلتی، پلاسمای خون گرفته شده از خود بیمار که غنی از پلاکت است، پس از جداسازی پلاسمای‌ آن، در ناحیه آسیب دیده بدن بیمار تزریق می‌شود. این نوع درمان، روشی بی‌خطر و موثر است که معمولا عوارض جانبی خاصی ندارد و به طور گسترده توسط ورزشکاران و بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرد. نتایج بررسی‌های کلینیکی در مورد مشکلات ستون فقرات، نشان‌دهنده بهبود شرایط پس از تزریق پی آر پی به رباط‌های ستون فقرات، مفاصل فاست یا دیسک‌های میان‌مهره‌ای است. البته از این روش علاوه بر درمان بیماری‌های ستون فقرات، در سایر عوارض اسکلتی عضلانی و آسیب‌های ورزشی مثل آرتروز، تاندونیت، و کشیدگی یا پارگی رباط و نیز تسکین ناراحتی‌های دیگر بیمار و بازگشت او به فعالیت‌های عادی با حداقل ناراحتی و درد استفاده می‌شود.

تزریق پی‌آر‌پی نتایج درمانی بلندمدت داشته و یک روش دائمی برای بهبود طبیعی ترمیم بدن محسوب می‌شود. دوام و ماندگاری این روش در مقایسه با روش‌های سنتی کاهش درد، بسیار طولانی‌مدت است.